amartyrio

Ο μύθος του Αμαρτυρίου

Κάποτε στο ΛΟΥΤΡΟ της Ελασσόνας απέναντι από τον Όλυμπο, ζούσε ένας άνδρας που τον έλεγαν Αντώνη. Ο άνδρας αυτός, είχε ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή του και στα πενήντα του χρόνια, αποκαμωμένος είχε επιστρέψει στο χωριό, με την ελπίδα στο ήσυχο και δωρικό περιβάλλον του, να ανασυντάξει τις δυνάμεις του, να γιατρέψει τις πληγές του και να απολαύσει το υπόλοιπο της ζωής του.

Μία μέρα όμως είχε κατέβει από τον Όλυμπο και τριγυρνούσε στη γειτονιά του, ο Έρωτας με την Δαιμόνα, Η Δαιμόνα ήταν κόρη της Ψυχής και του Χάροντα και είχε γεννηθεί όταν ο Χάροντας, πήγε να οδηγήσει την Ψυχή στον Κάτω Κόσμο. Βλέποντας όμως την απαράμιλλη ομορφιά και την ακατανίκητη γοητεία της, μαγεύτηκε. Παράβλεψε λοιπόν το σκοπό του κι εκεί στην ακροποταμιά του Αχέροντα, κοιμήθηκε μαζί της. Η Δαιμόνα όμως ως παιδί του Χάροντα, γεννήθηκε νεκρή και τότε αυτός, της έδωσε το φιλί της ζωής μεταδίδοντάς της όμως έτσι, τη θεϊκή του φύση. Και μόλις η μικρή ανάσανε, χαρούμενος την ευλόγησε με τις χάρες της γοητείας και της σαγήνης, ενώ τη μάνα της, την ευλόγησε με την αθανασία. 

Εκείνη τη μέρα λοιπόν, η Δαιμόνα που ήταν μόλις δεκαοχτώ χρονών, αλλά με κείνη την άγουρη ακόμα ομορφιά του καθαρόαιμου θηλυκού, που πρόδιδε πως σε λίγο θα γινόταν μία πανέμορφη γυναίκα, γυρόφερνε κι έπαιζε με τα μωρά της γειτονιάς. Τα αγκάλιαζε με μια μοναδική τρυφερότητα και τα πρόσεχε με ιδιαίτερη στοργή, εκπέμποντας γύρω της όλη τη φρεσκάδα της θηλυκότητας και τη λάμψη του μητρικού της ενστίκτου. Αλλά κι όταν οι γυναίκες στήνανε το χορό, εκείνη πήγαινε μονάχα μπροστά και τον έσερνε με μοναδική χάρη κι ομορφιά. Και πάντα ο Έρωτας ξωπίσω της, τη φλέρταρε μανιασμένος και προσπαθούσε να την κατακτήσει, να κάνει μαζί της έναν γιο, αντάξιο των δυο τους. Μα δεν τα κατάφερνε, αλλά και ως ο μέγιστος των δαιμόνων, δεν άφηνε και κανένα περιθώριο σε οποιονδήποτε άλλον άνδρα, να την πλησιάσει και να φλερτάρει μαζί της.

Την είδε κι ο Αντώνης και μαγεύτηκε όπως άλλοτε ο πατέρας από τη μάνα της. Η ανωριμότητά της όμως τον προβλημάτιζε πολύ, μα πάνω από όλα, σεβόταν την οργή του Έρωτα και δεν επιχειρούσε να την πλησιάσει. Αλλά οι χάρες της ακαταμάχητες, τον είχαν πια κυριεύσει και του ήταν αδύνατον να τους αντισταθεί! Έψαχνε λοιπόν έναν τρόπο, να αντιμετωπίσει τον Έρωτα. Κι όταν αυτός κάποια στιγμή αποκαμωμένος από το φλερτάρισμα και την αντίσταση της Δαιμόνας έσκυψε να πιει νερό στο Μουτσιάλι, ο Αντώνης άδραξε την ευκαιρία, όρμησε πάνω του και τον αλυσόδεσε στους πρόποδες της Σημαίας, όπου “ο ισόθεος Σίσυφος”, ακόμα διασκέδαζε την τιμωρία των θεών. Βιαστικός όμως δεν τον έδεσε καλά και ξεχύθηκε να κατακτήσει την Δαιμόνα. 

Δεν πρόφτασε ούτε καν να την πλησιάσει κι ο Έρωτας μανιασμένος από το πάθημά του, αφού λύθηκε τον πρόλαβε και καταδίκασε τον Αντώνη στο μαρτύριο της αιώνιας δίψας. Τον έβαλε δηλαδή πάνω από το δροσερό νερό της βρύσης στο Μουτσιάλι όπου νωρίτερα είχε παγιδευτεί κι ο ίδιος, να φλέγεται με αφόρητη και αιώνια δίψα και κάθε φορά που θα σκύβει να ξεδιψάσει, να κόβεται η καρδιά του στα δυο και το αίμα της, να αντικαθιστά το νερό της βρύσης! Κι αυτό το μαρτύριο, το ονόμασε Αμαρτύριο, προσθέτοντας στην αρχή της λέξεως μαρτύριο, το αρχικό γράμμα Α του Αντώνη, ώστε να μην τολμήσει πια κανένας και ποτέ, είτε άνδρας είτε γυναίκα, να τα βάλει μαζί του! .-

amartyrio

amartyrio amartyrio amartyrio amartyrio amartyrio amartyrio