ap-theory
Εν αρχή ην ο ΧΩΡΟΣ.
Κι ο Χώρος συντίθεται από άπειρα σημεία, που ορίζονται «απειρόνια».
Τα απειρόνια εφάπτονται τελείως και έλκονται μεταξύ τους. Η ελκτική δύναμη που τα αρμόζει και συντηρεί την ομοιόμορφη πυκνότητα του Χώρου, ορίζεται «Έρωτας».
Κάθε απειρόνιο φέρει την πληροφορία της υπάρξεώς του, που ορίζεται «ερωτόνιο».
Κάθε απειρόνιο εξαιτίας της τελείας επαφής του με τα περιβάλλοντα, τελεί διαρκώς και ταυτόχρονα, ως κοινωνός, αγωγός και κανάλι μεταδόσεως των ερωτονίων των υπολοίπων απειρονίων. Το σύνολο των κοινωνούντων ερωτονίων, ορίζεται «κοινωτόνιο».
Ο Χώρος λόγω της ανθρώπινης φυσιολογίας και των περιορισμένων δυνατοτήτων των ανθρωπίνων αισθητηρίων οργάνων, γίνεται αντιληπτός ως κατατετμημένος σε επιμέρους οντότητες, ή ορθότερα σε χωρικές μετοχές, που ορίζονται «ιδέες».
Το υπόλοιπο του Χώρου πέραν κάθε ιδέας, ορίζεται «έτερον» (έι, όπου έ έτερον και ι, η τιμή της ιδέας. Συνεπώς ι=∞-έι ή πχ 1=∞-έ1).
Το κοινωτόνιο των απειρονίων κάθε συγκεκριμένης ιδέας, ορίζεται «ιδεοτόνιο».
Ο αμέσως αντιληπτός Χώρος από τις 5 αισθήσεις της αφής, της ακοής, της γεύσης, της όσφρησης και της όρασης, ορίζεται «ύλη».
Το σύνολο της ύλης, ορίζεται «ΣΥΜΠΑΝ».
Ο εμμέσως και άυλος αντιληπτός Χώρος από την έκτη αίσθηση του δεινού και το αισθητήριο όργανό της τον εγκέφαλο, ορίζεται «πνεύμα».
Το δεινόν συντίθεται από το όνειδος και το κάλλος.
Η άσκηση του ονείδους, ορίζεται «πτώση».
Η άσκηση του κάλλους, ορίζεται «Τέχνη».
Το Άπειρον ως ο υπέρτατος αντιληπτός Χώρος, ορίζεται «θεός».
Η θεοπλασία του Απείρου, έτυχε το Σάββατο 22 Ιουλίου 2006 / 8:55 μμ και ορίζεται, «Απειρισμός».
Βασικό ιδεόγραμμα
Ο Χώρος είναι το μοναδικό, το ανυπέρβλητο και το απόλυτο φυσικό, αλλά και ιδεολογικό μέγεθος. Η αυθυπόστατη και απόλυτη μονάδα 1.
Κι ως μοναδικός και αυθυπόστατος, δεν δύναται ούτε να προστεθεί, αλλά ούτε και να αφαιρεθεί από τον εαυτό του.
Κι επειδή δεν υφίσταται οποιοδήποτε άλλο μέγεθος, που να μπορεί να συγκριθεί ή να ετεροπροσδιοριστεί μαζί του, η απόλυτη ύπαρξη του Χώρου 1, ισοδυναμεί ταυτόχρονα και με την απόλυτη ανυπαρξία του –1, ή 1=-1.
Ο Χώρος αποτελείται από εφαπτόμενα σημεία, που ορίζονται απειρόνια και το μέγεθός τους ισούται με 1/∞. Ως εκ τούτου και για τα δεδομένα της ανθρώπινης νόησης, στην έσχατη τιμή τους δεν έχουν πραγματικές γεωμετρικές διαστάσεις και σε αυτήν την κατάσταση, ολόκληρος ο Χώρος, ουσιαστικά είναι μία ενιαία και απολύτως ομοιογενής ιδέα, χωρίς το παραμικρό φυσικό και ιδεολογικό κενό.
Κάθε απειρόνιο, φέρει από μόνο του ένα συγκεκριμένο πληροφοριακό φορτίο που ορίζεται ερωτόνιο και το προσδιορίζει έναντι του υπολοίπου Απείρου. Ταυτόχρονα όμως, ως τελείως εφαπτόμενο στα περιβάλλοντα απειρόνια, ανά πάσα στιγμή είναι και κοινωνός, αγωγός και κανάλι των πληροφοριών των υπολοίπων απειρονίων, επομένως και ολοκλήρου του Απείρου.
Κατά συνέπεια, αφού οι ανθρώπινες αισθήσεις αδυνατούν αντικειμενικά να αντιληφθούν τις έσχατες τιμές των απειρονίων, αυτά που αντιλαμβάνονται στον Χώρο ως υλικές οντότητες, είναι ομάδες απειρονίων, που για τα ανθρώπινα μέτρα, παρουσιάζουν για κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (ζωή), μία σχετικά σταθερή και παρατηρήσιμη υλική δομή, με μία επίσης παρατηρήσιμη και συγκεκριμένη συμπεριφορά (ψυχή), η οποία δύναται να ερμηνευθεί με ένα σύνολο γενικών και ειδικών κανόνων.
Άρα ζωή, είναι η κανονική διάρκεια της ύλης και ψυχή, οι κανόνες της ζωής.
Κι αυτό πρακτικά σημαίνει, πως όταν η υλική δομή μίας οντότητας, παραμένει αμετάβλητη για κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο και με μία συγκεκριμένη κανονική συμπεριφορά, τότε η οντότητα ζει, ενώ όταν αποδομηθεί, διαλυθεί σε μικρότερες, ή απορροφηθεί από κάποια άλλη μεγαλύτερη (θάνατος), τότε με την αυτόματη συνέπεια της ταυτόχρονης μεταβολής των ερμηνευτικών κανόνων που την ταυτοποιούσαν κατά την πρότερη χρονική περίοδο και ως μία συμπαγή οντότητα στον ανθρώπινο εγκέφαλο, αυτή η οντότητα πεθαίνει.
Επομένως θάνατος, είναι η μεταβολή της υλικής δομής μίας οντότητας (της ζωής) και κατά συνέπεια και της κανονικής της συμπεριφοράς (της ψυχής).
Κατά την ίδια λογική και κάθε πνευματική ιδέα, ζει έως ότου μνημονεύεται και ρυθμίζει κανονικά την ανθρώπινη νόηση, ενώ πεθαίνει οριστικά και αμετάκλητα με την λήθη της.
Κι επειδή ακριβώς στο Άπειρον, τα πάντα μπορούν να μεταβάλλονται σε οτιδήποτε άλλο, αλλά τίποτα μα τίποτα και ποτέ για οποιονδήποτε λόγο δεν εξαφανίζεται, στην πραγματικότητα ο θάνατος με την σημερινή ανθρώπινη χρονική διάσταση, στο Άπειρον απλά δεν υφίσταται!!! …
Επικουρικά δε σημειώνεται εδώ, πως εφόσον κάθε ιδέα είναι μία χωρική μετοχή, σημαίνει πως στην πραγματικότητα, γίνεται αντιληπτή αφαιρετικά εκ του πραγματικού Απείρου. Δηλαδή κάθε μετοχή, ισοδυναμεί με έναν τοπικό περιορισμό του Απείρου. Άρα όταν μαθηματικώς δύο ή περισσότερες έννοιες προστίθενται, τότε στην πραγματικότητα πολλαπλασιάζεται ο τοπικός περιορισμός του αποτελέσματος, οπότε το έτερόν του μειώνεται αναλογικά και κατά συνέπεια, οι προστιθέμενες έννοιες ουσιαστικά αφαιρούνται από το Άπειρον. Ενώ όταν μία ή περισσότερες έννοιες αφαιρούνται από κάποια άλλη ή άλλες, τότε στην πραγματικότητα ο τοπικός περιορισμός του αποτελέσματος συρρικνώνεται, οπότε το έτερον του αποτελέσματος αυξάνεται αναλογικά και ουσιαστικά, οι αφαιρούμενες έννοιες θα λέγαμε πως προστίθενται στο έτερον των μειωτέων, ή στο υπόλοιπο Άπειρον. Κι έτσι το Άπειρον παραμένει για πάντα αναλλοίωτο, σταθερό και ομοιογενές.
Κι επιπλέον δεν υφίσταται ο θάνατος στο Άπειρον, διότι είναι συνάρτηση του χρόνου κι ο Χρόνος, είναι η περίοδος μίας σχετικά σταθερής επαναλαμβανόμενης παρατηρήσιμης πληροφορίας, που απλώς εξυπηρετεί την ταχτοποίηση, την σχεσιακή δόμηση και την σύζευξη των νευρώνων στον ανθρώπινο εγκέφαλο (απομνημόνευση). Κι ως εκ τούτου, στην πραγματικότητα δεν δύναται να έχει ποτέ μία σταθερή και συγκεκριμένη τιμή παρά μόνο σε τοπικά προσδιορισμένα όρια, καθόσον δεν υπάρχει τίποτα στο Άπειρον, που να καθορίζει με αυστηρότητα και καθολικότητα, την κανονική περιοδικότητα οποιασδήποτε πληροφορίας.
Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά όσον αφορά την χρονική διάρκεια της ζωής με την χρονική διάρκεια της ψυχή μιας συγκεκριμένης οντότητας. Η διάρκεια της ψυχής είναι πάντοτε ψευδαισθησιακά μεγαλύτερη της ζωής κι αυτό οφείλεται, στο ότι οι κανόνες που διέπουν την συγκεκριμένη οντότητα (η ψυχή της), συνυφαίνονται και διαπλέκονται δραστικά με τους κανόνες (τις ψυχές) του υπολοίπου περιβάλλοντός της, οπότε και μετά τον θάνατο μίας οντότητας, η ψυχή της δίνει την ψευδή εντύπωση, πως συνεχίζει να υπάρχει και να επηρεάζει διαχρονικά τις υπόλοιπες. Κι αυτό διαρκεί μέχρι να περάσει οριστικά στην λήθη. Και με την λήθη, επέρχεται κι ο πραγματικός θάνατος μιας οντότητας!
Πλην όμως από τον θάνατο μιας οντότητας μέχρι και την λήθη της κι επειδή ακριβώς η ψυχή της διατηρείται αναπόφευκτα μονάχα μέσα από την ανάμνησή της στις υπόλοιπες ψυχές, πάντοτε η ψυχή της θανούσας οντότητας, καθόσον δεν υφίσταται πλέον η συγκεκριμένη υλική δομή για να την καθορίζει με αυστηρότητα και κανονικότητα, μεταβάλλεται κι αυτήν και αναπροσαρμόζεται διαρκώς και κατά το δοκούν, στα δεδομένα και τις απαιτήσεις των εναπομεινάντων ζώντων οντοτήτων.
Και στην κατάσταση της αναπροσαρμογής, η ψυχή δαιμονοποιείται και η αρχική της οντότητα, εντάσσεται πλέον ως δαίμονας στο ανθρώπινο Πανδαιμόνιον.-
Πέμπτη, 3 Αυγούστου 2017 / 2:40 μμ
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Μαρτίνης
ap-theory
ap-theory ap-theory ap-theory ap-theory ap-theory ap-theory ap-theory ap-theory