art-manual
ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Τούτο το πολύ μικρό εμπειρικό πόνημα, αφιερώνεται στην φοιτήτρια του Ιονίου Πανεπιστημίου Μαίρη Μασλουμίδη, της οποίας το ταλέντο στην ζωγραφική διαπίστωσα όταν ήταν σχεδόν 10 χρονών κι ευτύχισα όχι μόνο να μην διαψευσθώ, αλλά και να την δω να σπουδάζει πάνω σ’ αυτό το ευλογημένο της προνόμιο!
Είθε ο μόχθος μου που συμπυκνώθηκε για χάρη της σε τούτες τις ελάχιστες γραμμές, να της φανεί χρήσιμος σ’ ολόκληρη την ζωή της, καθώς και σ’ οποιονδήποτε άλλον, που ενδεχομένως τύχει της αναγνώσεώς του!
Και μιας και το τέλος της συγγραφής του πονήματος, σχεδόν συνέπεσε με τα γενέθλιά της στις 22 Δεκεμβρίου, της εύχομαι να είναι καλόχρονη και να χαρεί την ζωή της με σύνεση, δημιουργικότητα και πάν’ απ’ όλα, με υγεία!
ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΚΑΛΑ Μαιρούλα!
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ήταν μια συνηθισμένη μέρα, όταν στο κατάστημα ειδών ζωγραφικής που διατηρούσα τότε στον Βόλο και στην οδό Γαλλίας 8Δ, εισήλθε η φίλη μου και γιαγιά της Μαιρούλας, κρατώντας στα χέρια της ένα πακέτο με ζωγραφιές.
– Βρε Αντώνη, μου λέει, κοίταξε λίγο τι κάνει η μικρή και πες μου, πως τα βλέπεις; Αξίζουν; Να την βοηθήσουμε ή ν’ αδιαφορήσουμε;
Άρχισα να παρατηρώ τις ζωγραφιές μία μία κι επειδή δεν έβγαζα λέξη, η γιαγιά της που ανυπομονούσε, με ξαναρωτάει επίμονα:
– Είναι καλή;
– Όχι της απαντάω απότομα και κοφτά.
Γουρλώνει τα μάτια της η γιαγιά κι είναι έτοιμη ν’ αρχίσει να με … στολίζει με τα κατάλληλα κοσμητικά επίθετα που χρησιμοποιούνται σε παρόμοιες περιπτώσεις.
Την προλαβαίνω όμως και πριν αρχίσει, της χαμογελάω και της λέω:
– Δεν είναι καλή, διότι είναι πάρα πολλή καλή!
Κι όντως η μικρή ήταν πάρα πολλή καλή. Εκείνο που ξεχώριζε πάν’ απ’ όλα στα σχέδιά της, δεν ήταν τόσο το σκίτσο το οποίο οποιοσδήποτε μπορούσε να διακρίνει πως ήταν πολύ πιο πάνω από το προσδοκώμενο επίπεδο των παιδιών της ηλικίας της, αλλά το ότι οι φόρμες της είχαν τρισδιάστατη δομή, με πολλή άνεση κι εξαιρετική διαίσθηση του χώρου, κάτι που σ’ αυτήν την ηλικία τα παιδιά, δεν μπορούν να το κάνουν ακόμη κι όταν το διδάσκονται για να το κάνουν!
Επίσης κάτι άλλο που υπήρχε διάχυτο σε όλα της τα σκίτσα, ήταν το άφθονο συναίσθημα που άνοιγε απευθείας την πόρτα του διαλόγου με τον θεατή, ένα πολύ βασικό στοιχείο κάθε αξιόλογου έργου, που πολλοί καλλιτέχνες αλλά και σχεδόν όλοι οι καλλιτεχνίτες, είτε το αγνοούν παντελώς, είτε αδιαφορούν για την σημασία του και το παραβλέπουν, είτε αδυνατούν τεχνικά να το διαχειριστούν.
Και γι’ αυτό συμβούλεψα την γιαγιά της αναλόγως:
– Να την βοηθήσετε γιατί είναι ευλογημένη, έχει το τάλαντο της Τέχνης. Μόνο που οι ευλογημένοι, είναι ταυτόχρονα και καταδικασμένοι σε παντοτινή συναισθηματική περιθωριοποίηση, καθώς κανένας δεν είναι σε θέση να τους κατανοήσει κι ως εκ τούτου, αδύνατον και να συμπορευθεί στα μονοπάτια των πνευματικών τους αναζητήσεων. Κι έτσι σχεδόν όλοι, καταλήγουν μοναχικοί και απόμακροι. Αυτό φυσικά, μπορεί κάποια στιγμή όλους εσάς του περίγυρού της να σας τρομάξει, να σας πανικοβάλλει και να επιδιώξετε να την βοηθήσετε. Αλλά μην το κάνετε διότι πάρα πολύ απλά, δεν θα είστε ποτέ ικανοί να την βοηθήσετε! Αυτήν η κατάσταση του πόνου για έναν καλλιτέχνη, είναι απλά η φυσιολογική! Την στιγμή που όλοι οι άλλοι τον βλέπουν να κατατρέχεται από την μοίρα και τα προβλήματα της ζωής, εάν αυτός είναι πραγματικός καλλιτέχνης, θεωρεί ότι δοκιμάζεται από την θεία Τέχνη κι ότι αυτός ο πόνος, είναι δοκιμασία, μόχθος και ανταμοιβή για την προσήλωσή του σ’ αυτήν. Και μέσα απ’ αυτήν την δοκιμασία, η Τέχνη τελικά θα τον ευλογήσει και θα του δώσει εκείνη την λύση που του αρμόζει, η οποία ωστόσο σχεδόν πάντα, είναι παντελώς άσχετη από κείνη που θα επιθυμούσε ο οποιοσδήποτε άλλος κοινός άνθρωπος. Όταν λοιπόν βρεθεί σ’ αυτήν την κατάσταση, απλώς να της παρασταθείτε τίποτ’ άλλο κι εκείνη, θα πάρει από μόνη της όσα από σας μπορεί να της φανούν χρήσιμα. Πιθανόν να ακούγεται κάπως σκληρό αυτό, αλλά ο πόνος για τους καλλιτέχνες, είναι ότι η βροχή για την έρημο, ή ο πάγος για τους πόλους, ακόμη κι η φωτιά από κεραυνό σε ένα δάσος. Ένας πραγματικός καλλιτέχνης, δεν πονάει ποτέ όπως οι κοινοί θνητοί. Δεν έχει την συναίσθηση αυτού του κοινού πόνου. Πόνος για τον καλλιτέχνη, είναι το πεδίο της νοητικής δοκιμασίας, το ανεξερεύνητο όπου η Τέχνη τον καθοδηγεί σαν φύλακας δαίμονας όπως λέγανε σωστά οι πρόγονοί μας, ή φύλακας άγγελος όπως λένε σήμερα οι θρησκόληπτοι. Ο πόνος και ο μόχθος, είναι η πηγή της δύναμης αλλά κι ολόκληρης της ζωής του. Κι όποιος δεν τα κατανοεί αυτά τα περίεργα που σου λέω, απλά δεν είναι καλλιτέχνης! …
Κι η γιαγιά της έφυγε και σήμερα η Μαιρούλα σπουδάζει την καλλιτεχνική. Όμως επειδή το θεωρώ χρήσιμο, θα προσπαθήσω με τούτο το πόνημα, να της κοινωνήσω κι όσα εγώ έχω μάθει για την καλλιτεχνική μεν, αλλά και πρωτίστως για την Τέχνη, τα οποία προφανώς και καλώς ή κακώς, δεν διδάσκονται από κανέναν άλλον, αλλά και σε καμία απολύτως σχολή …
art-manual
art-manual art-manual art-manual art-manual art-manual art-manual
