philosophy
Σεβαστέ αναγνώστη, το
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΑΝΤΕΧΝΟΝ
είναι η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ του «Ολυμπιακού Χωρικού», που προτάσσει τη συνειδησιακή αντιμετώπιση του πολιτισμικού υλικού, ως την μοιραία και αναπόφευκτη ταυτότητα του ανθρωπίνου γένους, άξια του απολύτου σεβασμού κι εκτιμήσεως, που χρήζει ιδιαίτερης, ιερής πατρικής προστασίας.
Απειρικός Κώδικας
Η προσέγγιση της φιλοσοφικής του διάστασης, δύναται να γίνει μονάχα, με τη σαφή ακρίβεια του Απειρικού Κώδικα (ή Κώδικα του 8), βασική αρχή της «Μαθηματικής Φιλοσοφίας», η οποία παρακολουθεί κι ερμηνεύει το Άπειρον, ως μοναδικό, απόλυτο και πλήρες, ως ευτυχία και « ΩΝ ».
Συμβολίζεται δε, με το αριθμοσύστημα των εφαπτομένων κύκλων (αεκ: 8 ή ∞), δηλαδή την νέα απεικόνιση των πραγματικών αριθμών, που ειδικότερα στην σφραγίδα του θεσμού, φέρεται σε κάθετη διάταξη (8). Στον επάνω κύκλο τοποθετούνται οι θετικοί και στον κάτω οι αρνητικοί αριθμοί, ενώ στο σημείο της επαφής τους οροθετείται το Άπειρον (∞), απαλείφοντας οριστικά το … ανόητο μηδέν (0) από τους αριθμούς και αποκαθιστώντας πια στην ολότητα και στην μοναδικότητά του το Άπειρον, καταδεικνύοντας έτσι πως είναι η απαρχή και το πέρας όχι μόνο των αριθμών, αλλά και καθετί υπαρκτού και νοητού. Πως είναι Αυτός καθαυτός ο Λόγος, η θεία Γνώση! Κι αυτό, σε αντίθεση με την παράλογη ευθύγραμμη απεικόνιση που παρουσιάζει και τα άλλα … ανόητα στοιχεία του -∞ και του +∞.
Θα πρέπει να σημειωθεί ωστόσο και με την μέγιστη δυνατή έμφαση, πως στην πραγματικότητα οι αρνητικοί αριθμοί δεν υφίστανται και δεν μπορούν να υφίστανται ποτέ, καθόσον οι αριθμοί σχετίζονται αποκλειστικώς και μόνο με νοητές πληροφορίες, οι οποίες μπορούν να υπολογιστούν και να ταξινομηθούν. Συνεπώς τα πρόσημα σε έναν αριθμό, είναι απλώς δηλωτικά της σχέσεώς του με το υπόλοιπο Άπειρον. Και πιο συγκεκριμένα, το θετικό πρόσημο δηλώνει την οντολογική παρουσία στον χώρο, την μερικότητα και την μετοχική σχέση του αριθμού με το Άπειρον (x/∞). Ενώ το αρνητικό, την επαναφορά και την απορρόφησή του στο Άπειρον. Επομένως το αρνητικό πρόσημο δεν μαρτυρά κάποια μυστήρια και απροσδιόριστη φύση ενός στοιχείου, αλλά προσδιορίζει την αναγωγή ενός αριθμού στην απειροστή δύναμη (-x=x∞) και την ταύτισή του με αυτό, καθαυτό το ίδιο το Άπειρον. Συνεπώς οι αριθμοί έχουν μονάχα θετική πραγματική υπόσταση, καθόσον το αρνητικό πρόσημο σε οποιονδήποτε αριθμό, τον αναγάγει αυτόματα και τον εξομοιώνει με το ίδιο το Άπειρον και κατά συνέπεια και με κάθε άλλον αρνητικό αριθμό. Επομένως η χρήση των προσήμων στους αριθμούς καίτοι ανόητη, έχει μονάχα πρακτική και λειτουργική σημασία για την εξυπηρέτηση των απλών και καθημερινών υπολογιστικών αναγκών και σε καμία απολύτως περίπτωση, οποιαδήποτε πραγματική υπόσταση, ή εννοιολογική και λογική βάση.
Κοινή λογική
Και προς υπεράσπιση της ορθότητας της Απειρικής αντιλήψεως, απευθύνεται στην κοινή λογική − που στη συνείδηση της το Σύμπαν ως μονοσήμαντο στοιχείο, ή ως σύνολο επιμέρους μονοσήμαντων υλικών στοιχείων προήλθε εκ του μηδενός − το απλοϊκό ερώτημα:
— Το Άπειρον προϋπήρχε του Σύμπαντος, είναι το ίδιο το Σύμπαν ή κάτι άλλο; Κι αν όντως προϋπήρχε, όταν γεννήθηκε όπως λέγεται όλο αυτό το απέραντο Σύμπαν που αντιλαμβάνονται οι ανθρώπινες αισθήσεις, με τα τρισεκατομμύρια των γαλαξιών, των άστρων κλπ και μάλιστα από το τίποτα, από αυτό το … ανόητο μηδέν (0), προκλήθηκε ανάλογα και μια τόσο τεράστια αύξηση των διαστάσεων του Απείρου!!!;;; … Επίσης, εφόσον η κοινή λογική, αντιλαμβάνεται το Σύμπαν συνολικά ως ένα μονοσήμαντο στοιχείο, που μάλιστα έχει πεπερασμένα όρια και διαστέλλεται κιόλας, για να γεννηθεί δεν έπρεπε να προϋπήρχε κάποιος χώρος; Οπότε σε ποιον ακριβώς χώρο γεννήθηκε εκ του μηδενός, αφού το μηδέν ακυρώνει σαφέστατα και την πιθανότητα να προϋπήρχε ο χώρος!; Δηλαδή πως θα μπορούσε κάποιος, να αντιληφθεί έναν χώρο μηδέν; Μα δεν είναι εντελώς ανόητο, αφού εάν προϋπήρχε της δημιουργίας οποιοσδήποτε χώρος, αυτός σε καμία απολύτως περίπτωση, δεν θα μπορούσε να ήταν μηδέν; Επομένως αναγκαστικά δεν υποχρεούμαστε να δεχθούμε, πως θα έπρεπε να ήταν τουλάχιστον ίσος με κείνη την απειροελάχιστη κουκκίδα ύλης, από την οποία γεννήθηκε το Σύμπαν μετά την Μεγάλη Έκρηξη, οπότε θα είχε και κάποιες τιμές, που λογικά εννοείται, θα ήταν σαφώς μεγαλύτερες του μηδενός;
Κι αν πάλι προϋπήρχε ο χώρος, θα μπορούσε ποτέ να ήταν οποιωνδήποτε πεπερασμένων διαστάσεων, έστω κι αυτών των ελαχίστων της αρχικής υλικής κουκκίδας, αφού αυτό θα απαιτούσε για την κατανόηση των ορίων του και πάλι την ύπαρξη ενός άλλου μεγαλυτέρου χώρου, ο οποίος και πάλι δεν θα μπορούσε να ήταν πεπερασμένος γιατί και πάλι θα έπρεπε να υπάρχει κάποιος μεγαλύτερος και ούτω καθεξής; Επομένως εάν προϋπήρχε οποιοσδήποτε χώρος, αυτός δεν θα έπρεπε αναγκαστικά να παραδεχτούμε, πως δεν θα μπορούσε να ήταν οποιοσδήποτε άλλος, πλην του μοναδικού και Απείρου;
Κι αν με την επικρατούσα θεωρία της Μεγάλης Εκρήξεως, υποθέσουμε πως και ο χώρος δημιουργήθηκε κατά τη γέννηση του Σύμπαντος, δεν πρέπει ακόμη και τότε, αναγκαστικά να είχε προηγηθεί η γέννηση του χώρου, ώστε μέσα σε αυτόν και κατόπιν, θα μπορούσε να γεννηθεί και η θεωρητική υλική κουκκίδα, για να εκραγεί και να διασταλεί στο αντιληπτό μας Σύμπαν; Κι αλήθεια, εάν ο χώρος γεννήθηκε μαζί με το Σύμπαν και το Σύμπαν όπως πιστεύεται διαστέλλεται συνεχώς από τότε, αυτό τι σημαίνει; Πως και ο χώρος παρακολουθεί αναλογικά την διαστολή του Σύμπαντος και πως είναι πεπερασμένος; Ποιος είναι αυτός που μπορεί να ισχυριστεί, πως ακόμα και τούτη ακριβώς την στιγμή που επικοινωνούμε σεβαστέ αναγνώστη, ο χώρος βρίσκεται σε κατάσταση διαστολής, αφού αυτό όπως προείπαμε, προϋποθέτει υποχρεωτικά και την ύπαρξη ενός άλλου μεγαλύτερου χώρου μέσα στον οποίο μπορεί να έχει την δυνατότητα της διαστολής κι ούτω καθεξής, μέχρι και το μέγεθος του Απείρου!!!;;; …
Και πως τάχα θα μπορούσε ποτέ να γεννηθεί κάτι Άπειρον και που, σε ποιον άλλον Άπειρο χώρο, θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο!!!;;; … Επομένως δεν προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα, πως οτιδήποτε νοητό, προϋποθέτει υποχρεωτικά το αυθύπαρκτο Άπειρον;
Επιπλέον, εφόσον η κοινή λογική, ερμηνεύει τον μηχανισμό των αισθήσεων ως προσθετική διαδικασία (1+1=2) και άρα θεωρεί πως καθετί που δημιουργείται προστίθεται στον χώρο, τότε με την γέννηση ενός ανθρώπου, ενός προβάτου και ενός λύκου, καθόσον έχουμε αύξηση των αντιστοίχων πληθυσμών κατά ένα άτομο, έχουμε και ανάλογη αύξηση των ορίων του Απείρου; Ή όταν κάποιος τρώει ένα μήλο και το εξαφανίζει, το μηδενίζει δηλαδή, … καταβροχθίζει ταυτόχρονα και τις ανάλογες διαστάσεις του Απείρου;
Μπορεί δηλαδή τελικά κάποιος όντας λογικός, να επιμένει ακόμα στην υπεράσπιση της συνειδήσεως της κοινής λογικής, πως μπορεί κάποτε να προϋπήρχε ένας μηδενικός έως και πεπερασμένος χώρος, ή πως δικαιολογείται ακόμη και σήμερα να υφίσταται η έννοια του μηδενός και μάλιστα, πως από αυτό μπορεί να προέκυψε το Άπειρον; Η μόνη έννοια που μπορεί να έχει το μηδέν, είναι η ανυπαρξία οποιουδήποτε ζητουμένου, μέσα σε μία τοπική μερικότητα του Απείρου χώρου, δηλαδή μέσα σε κάποιον πεπερασμένο χώρο.
Και για να γίνει κατανοητό αυτό, ένα πολύ απλοϊκό παράδειγμα: Η σχέση 1 μήλο – 1 μήλο = 0 μήλα, δεν μπορεί να σημαίνει ότι αυτό το μήλο περνάει στην ανυπαρξία καθότι τίποτα δεν μπορεί να εξαφανιστεί μέσα στο Άπειρον. Που αλλού θα μπορούσε να πάει; Επομένως η έννοια που θα μπορούσε να αποδοθεί στην σχέση, είναι πως το μήλο εξαφανίζεται απλώς από το πεδίο των αισθήσεων και του περιορισμένου τοπικού χώρου που μας ενδιαφέρει και παρατηρούμε. Άρα στην πραγματικότητα, το μήλο δεν εξαφανίζεται, αλλά επιστρέφει και σμίγει με το υπόλοιπο και μοναδικό Άπειρον, γίνεται ένα μαζί του κι ως εκ τούτου, εφόσον το Άπειρον είναι η μόνη και η απόλυτη μονάδα, τότε η πραγματική ισοδυναμία αυτής της σχέσης, είναι
1-1=1 και γενικότερα, x-x=1
Επειδή όμως το σύμβολο 1 είναι δηλωτικό κάθε συγκεκριμένης ομοειδούς μερικότητας και δημιουργείται οπτική σύγχυση, η ορθή γραφή της σχέσης, πρέπει να είναι 1-1=∞. Και κατά αναλογία, το μηδέν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε τέτοιου είδους σχέσεις, αποκλειστικώς και μόνο στην περίπτωση, που θα λέγαμε 1 μήλο στο πιάτο – 1 μήλο από το ίδιο πιάτο = 0 μήλα σε αυτό το συγκεκριμένο πιάτο. Δηλαδή αποκλειστικώς και μόνο όταν η σχέση αναφέρεται σε πολύ συγκεκριμένο πραγματικό ή και ιδεολογικό χώρο, ο οποίος θα πρέπει πάντοτε να είναι σαφώς έστω και απειροελάχιστα μικρότερος του Απείρου, καθόσον από το σμίξιμο του μηδενός με το Άπειρον, παύει να υφίσταται οποιαδήποτε λογική έννοια για το μηδέν.
Κατά αναλογία όμως και η σχέση 1 μήλο +1 μήλο = 2 μήλα, δεν σημαίνει πως όταν μέσα σε κάποιον χώρο παρατήρησης προσθέσουμε ένα επιπλέον μήλο, αυτό θα προκαλέσει κι οποιαδήποτε μεταβολή στον αμετάβλητο Άπειρο χώρο, αλλά μονάχα μία σχετική μεταβολή στον παρατηρούμενο χώρο. Οπότε η πραγματική ισοδυναμία αυτής της σχέσης, είναι
1+1=2/∞ και 1+9=10/∞, αλλά και 1=1/∞ ή -1=-1/∞
Κι αφού όπως παρατηρούμε, κάθε αύξηση ενός τοπικού συνόλου, στην πραγματικότητα αυξάνει το παρατηρούμενο μέρος που αφαιρείται από την μοναδική (1) πληρότητα του Απείρου, συνάγεται πως κυριολεκτικά όταν κάνουμε μία τοπική πρόσθεση, ταυτόχρονα κάνουμε και μία πραγματική αφαίρεση στο Άπειρον και αντιστρόφως, όταν κάνουμε μία τοπική αφαίρεση, ταυτόχρονα κάνουμε και μία ισοδύναμη πραγματική πρόσθεση στο Άπειρον. Κι έτσι ακριβώς διατηρείται η ισορροπία και η αρμονία στο απέραντο και ταυτόχρονα ανύπαρκτο Άπειρον!!! …
Και τι άλλο θα μπορούσε να έχει την μοναδική ιδιότητα, να είναι η απόλυτη ύπαρξη και ταυτόχρονα η απόλυτη ανυπαρξία, πλην ενός πραγματικού, μοναδικού και Απείρου Θεού!!!;;; …
Κι αφού τα πάντα μετέχουν στο Άπειρον, άρα και τα πάντα δεν είναι θεϊκές μετοχές; Συνεπώς κι οποιοσδήποτε θεός μικρότερος του Απείρου, ή που ως συνήθως δεν μετέχει ποτέ και στην υλική υπόσταση του χώρου, προφανώς είναι μία μερικότητα του χώρου, μία απλή θεϊκή μετοχή και κατά συνέπεια, μία απλή τοπική θεότητα κι όχι φυσικά ο ένας και πραγματικός, υπαρκτός και ανύπαρκτος Άπειρος Θεός. Ένας απλός, τοπικός ηθικός ρυθμιστής και χαριτολογώντας, ένας από τους αμέτρητους κοινούς ηθοφύλακες (ηθικούς χωροφύλακες) και λαμβάνοντας υπόψιν, πως ο κάθε άνθρωπος έχει ιδιαίτερη και προσωπική αντίληψη του θείου, η οποία φυσικά σπανιότατα ταυτίζεται απολύτως και με οποιουδήποτε άλλου, τότε αυτοί οι ηθοφύλακες, είναι σχεδόν ισάριθμοι του ανθρωπίνου πληθυσμού!!! … … …
Κι όπως είναι φυσικό κι απολύτως λογικό, με σχεδόν 7.000.000.000 ηθοφύλακες σε έναν πολύ μικρό πλανήτη όπως η Γη μας, έναν απερίγραπτο και αδιανόητο θεϊκό υπερπληθυσμό, ε δεν είναι ποτέ δυνατόν να επικρατήσει οποιαδήποτε ευταξία και ηθοκρατία, τουλάχιστον σε αυτόν τον μικρό μας πλανήτη!!! … … …
Πνευματική λογική
Και λογικά θα αναρωτηθείς βεβαίως σεβαστέ αναγνώστη, τότε τι είναι η δημιουργία, η ατομικότητα, εγώ, εσύ, ακόμα και το σύνολο της Γνώσης, αυτές οι απόψεις που ανταλλάσσουμε; Τι νόημα μπορεί να έχει το οτιδήποτε μέσα σε έναν Άπειρο χώρο, ο οποίος αφού τίποτα δεν μπορεί να υπάρξει πέραν αυτού κι αφού κατά συνέπεια δεν μπορεί με τίποτα να ετεροπροσδιοριστεί για να θεωρηθεί υπαρκτός, ουσιαστικά ισοδυναμεί ταυτόχρονα και με την απόλυτη ανυπαρξία!!!;;; …
Κατά τον Απειρισμό (όπως τουλάχιστον εν αρχή και κατά τον Πλάτωνα), τα πάντα προϋπάρχουν στο Άπειρον και καθετί γίνεται νοητό, αναπόφευκτα μέσω των αισθήσεων και μόνο. Χωρίς τις αισθήσεις, οτιδήποτε και παρά την ύπαρξή του, δεν θα μπορούσε να έχει την παραμικρή σημασία ειδικά για τον άνθρωπο, όπως κι οτιδήποτε έχει σημασία για τον άνθρωπο, δεν σημαίνει πως πρέπει υποχρεωτικά να έχει την ίδια σημασία και για οτιδήποτε άλλο (μια πέτρα, ένα δέντρο, ένα πουλί, ένα ψάρι). Αλλά κι επειδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να επικοινωνήσει και να διαλεχθεί άμεσα με το υπόλοιπο έμψυχο και άψυχο περιβάλλον (ανόητος διαχωρισμός), δεν σημαίνει πως το υπόλοιπο περιβάλλον δεν έχει τις δικές του αισθήσεις και την δική του ιδιαίτερη αντίληψη. Άρα για την νόηση, απαιτείται πρώτα κάποιος παρατηρητής και κάποιο αντικείμενο παρατήρησης. Ο πρώτος παρατηρητής επομένως, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος, από το ίδιο το Άπειρον! Αλλά και το πρώτο αντικείμενο παρατήρησης, δεν θα μπορούσε να ήταν άλλο από αυτό το ίδιο το Άπειρον! Συνεπώς ολόκληρη η δημιουργία, είναι το αποτέλεσμα της αυτογνωσίας του Απείρου, του «γνῶθι σαὐτόν».
Όσο για το ερώτημα και ποια η αναγκαιότητα του Απείρου να … αυτογιγνώσκεται και μέσα από αυτήν την διαδικασία, οι επιμέρους μερικότητές του όπως εσύ κι εγώ, να ετεροπροσδιορίζονται κι έτσι να αποκτούν εννοιολογική και πραγματική οντότητα, αυτό είναι και το μέγα ζητούμενο του Απειρισμού. Η αναζήτηση της απόλυτης γνώσης, της απόλυτης κατανόησης του Απείρου κι όχι να καθιερώσει θρησκευτικές δογματικές εκδοχές, της όποιας μερικής αλήθειας. Ο θεμέλιος λίθος της θεοπλασίας του Απείρου είναι η ερώτηση «γιατί;» κι όχι η απάντηση «αυτό.-» …
Και τέλος ο Απειρισμός, αντιλαμβάνεται το Άπειρον ως ένα σύνολο από ελάχιστες και απολύτως εφαπτόμενες σημειακές πληροφορίες, που ορίζονται απειρόνια. Το σύνολο αυτών των πληροφοριών και συνεπώς αυτό που μπορεί να μετατραπεί σε γνώση, το αντιλαμβάνεται ως Λόγο του Απείρου, την συσχέτιση μεταξύ των απειρονίων ως έρωτα και την μετρήσιμη πληροφορία κάθε απειρονίου, ως ερωτόνιο. Επομένως αυτά που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, είναι οι … ερωτικές Λογικές μετοχές του Απείρου! …
Τέχνη
Μετά από τις παραπάνω απαραίτητες διευκρινήσεις, σημειώνεται πως για το « ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ ΠΑΝΤΕΧΝΟΝ », ειδικότερα το μέρος του «νοητικού απειρικού πεδίου», που συνιστά τη μεγάλη πνευματική δεξαμενή της Τέχνης, ορίζεται ως «Ολυμπιακό Χωρικόν». και «Ιδανικό Ιδεώδες» του «Ολυμπιακού Χωρικού», η άσκηση της έκτης αισθήσεως της Τέχνης, αισθητήριο όργανο της οποίας είναι ο εγκέφαλος και το ζητούμενο της ασκήσεώς της το κάλλος. Ο διάλογος αλλά και ο συσχετισμός του κάθε ποιητή (δημιουργού) με το υπόλοιπο Άπειρον, που θα τον οδηγήσει στην κατανόηση του Λόγου και στην εκτύπωσή του με διάφορες τεχνικές (ζωγραφική, λογοτεχνία, μουσική, θέατρο κλπ), που δύνανται να τον οδηγήσουν στην ευδαιμονία, έως ακόμα και στην απόλαυση της ευτυχίας!
Τέχνη λοιπόν είναι, η ερωτική (Λογική) εξειδίκευση του δημιουργού, ο καλός ο Λόγος του! … … …
philosophy
philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy philosophy