rimanthos
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στις 21 Αυγούστου 2018 κι επιχειρώντας την τακτοποίηση του αρχειακού υλικού της συγγραφικής μου δραστηριότητας, βλέποντας πως κάποιες από τις προηγούμενες ποιητικές μου συλλογές, είχαν σχετικά μικρό περιεχόμενο που δεν δικαιολογούσε την αυτόνομη δημοσίευσή τους, αποφάσισα να τις συγκεντρώσω όλες μαζί ως ξεχωριστές ενότητες μέσα σε μία νέα συλλογή (την παρούσα), που ονόμασα «Ριμανθός» από τη σύνθεση των λέξεων ρίμα και ανθός.
Οι ενότητες διατηρήθηκαν όπως ακριβώς ήταν και μόνο όπου κρίθηκε απαραίτητο, επεξεργάστηκε διακριτικά η μορφολογία του κειμένου.
Καλή ανάγνωση!
ΑΝΤΩΝΙΟΣ Μαρτίνης
ΛΕΝΑ η ΑΜΦΙΘΕΑ μου
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Στις 22 Ιουλίου 2006 το μεσημέρι, κλείνοντας το κατάστημά μου και πηγαίνοντας προς τον φούρνο της γειτονιάς μου, περπατούσα με το κεφάλι σκυφτό και βαθιά συλλογισμένος, μιας και τα προβλήματά μου, δεν έλεγαν να κοπάσουν με τίποτα!
Στρίβοντας όμως στην οδό Κωνσταντά από την Κ. Καρτάλη, αισθάνομαι ότι κάποιος με κοιτάζει έντονα. Σηκώνω το κεφάλι μου, δεν βλέπω κανέναν γύρω μου και ξανασκύβω. Το ένοιωθα όμως πιεστικά, πως κάποιος με κοίταζε επίμονα! Σηκώνω πάλι το κεφάλι κι αυτή τη φορά, παρατηρώ πιο προσεχτικά.
Είχα δίκιο! Λίγο πιο πέρα στην είσοδο ενός τεχνικού γραφείου, στεκόταν μία πανέμορφη μικρή, η οποία πάνω στην εφηβεία της, δοκίμαζε την επιρροή της στον περαστικό αντρικό πληθυσμό. Γοητεύονταν με το να κοιτάζει τους άντρες κι αυτοί από αμηχανία λόγω της ηλικίας της, να χάνουν το μπούσουλά τους! Την έκανε να αισθάνεται γυναίκα!
Εγώ όμως δεν ήμουν σαν αυτούς. Έτσι αρπάχτηκα από τη ματιά της και φτάνοντας πια μπροστά στο πρόσωπό της, σταματάω επιβλητικά και με ασυγκράτητο τον ερωτισμό μου, τη ρωτάω «πως σε λένε»; Η μικρή ξαφνιασμένη απ’ την απροσδόκητη εξέλιξη, στην αρχή τα χάνει για λίγο, αλλά η θηλυκότητά της γρήγορα φουντώνει, γοητεύεται απ’ το ότι ανταποκρίθηκα και μ’ απαντά «Λένα». Ένα υπέροχο πλάσμα, με κάτι απίθανα κατάμαυρα μάτια, που ωραιότερα δεν έχω ξαναδεί!
Και τις επόμενες ημέρες, ήταν πάντα εκεί και με περίμενε γοητευμένη να της μιλήσω. Κι εγώ όμως, δεν έβλεπα την ώρα να βρεθώ κοντά της. Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν η ηλικία της. Το σώμα της ήταν μεν λάγνο κι ολοκληρωμένο σαν μιας ενήλικης κοπέλας, αλλά το πρόσωπό της εξέπεμπε μιαν αταίριαστη προς αυτό, γοητευτική παιδικότητα. Κι όλο ευχόμουνα να ’ναι πάνω από δεκαοχτώ! Και μια μέρα στο μάρκετ όπου την πέτυχα, έθεσα πονηρά κάποια στιγμή το θέμα κι ω δυστυχία μου, μου απαντά πως ήταν δεκάξι, δεκαεφτά, δεν θυμάμαι πια καλά. Κι έτσι τέλειωσα άρον άρον και άδοξα την περιπέτειά μας!
Συνέχισα όμως να της πιάνω κουβέντα ως φίλος πλέον, όμως από κάποια στιγμή και μετά, εντελώς απότομα έγινε πολλή αρνητική απέναντί μου και τέλος εχθρική! Ήταν παράλογο όμως όλο αυτό που συνέβαινε, διότι όχι μόνο δεν την είχα φέρει ποτέ σε δύσκολη θέση, αλλά τουναντίον μάλιστα, αφού έμαθα την ηλικία της, είχα αλυσοδέσει πια και κυριολεκτικά τον πόθο μου γι’ αυτή κι είχα γίνει πάρα πολύ στοργικός μαζί της! Μα τι είχε πάθει ξαφνικά;
Και το κατάλαβα μετά από καιρό, όταν χαιρέτησε επιδεικτικά μπροστά μου, τον γιο μιας προηγούμενης ερωμένης μου … Η ζήλεια εκείνης λοιπόν, είχε καλλιεργήσει αυτή την ανεξήγητη εχθρικότητα! … Κι έπαψα πλέον να την βλέπω και χαθήκαμε. Μόνο τυχαία κάποιες φορές από μακριά πια κι είναι ακόμα εχθρική! … Μα τι του ’χε πει του παιδιού!!!;;; …
Μου λείπει όμως πραγματικά! Τα μάτια της, αχ αυτά τα μάτια της!!! … Γι’ αυτά έγραψα και τον θεατρικό μου δυό-λογο, «Σείριος και Αμφιθέα».
Να ’ναι καλά, όπου και να ’ναι …
rimanthos
rimanthos rimanthos rimanthos rimanthos rimanthos rimanthos
